Πως βρεθήκαμε στη Βουδαπέστη !

Ξημερώματα Παρασκευής, η ώρα είναι 4.00 και έξι νυσταγμένοι – άυπνοι ταξιδιώτες συναντιούνται στο αεροδρόμιο “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” με προορισμό τη Βουδαπέστη. Κάποιοι απ’ αυτούς ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει για που πηγαίνουν και πως αυτό προέκυψε. Ήταν η ξαφνική έμπνευση της Ουρανίας που μας οδήγησε όλους στο να την ακολουθήσουμε. Νόμισα πως ήμουν μόνο εγώ που από όλο το σενάριο, ήξερα μόνο το «Βουδαπέστη» αλλά εκεί διαπίστωσα πως και ο Πέτρος ήταν το ίδιο αδιάβαστος με μένα.
Ο εκπρόσωπος του τουριστικού γραφείου, που ακόμη δεν είμαι σίγουρη για το ποιο ήταν, μας υποδέχτηκε και μας σύστησε στο “πολυπληθές” γκρούπ που μέρος του θα ήμασταν κι εμείς. Τα δύο Δ, Δέσποινα και Δήμητρα. Δυο κοπέλες που μαζί με μας συμπλήρωναν το μαγικό αριθμό οκτώ... «Είναι μικρό το γκρουπάκι σας….», μας είπε ο συνοδός και λίγο ξινίσαμε είναι αλήθεια, όταν προσπάθησε να μας πείσει πως ... για το καλό μας, η διήμερη ξενάγηση θα γίνονταν σε μια μέρα.
Ξεκινήσαμε 10 λεπτά νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης και το αεροπλάνο με 17 συνολικά επιβάτες μας αποβίβασε στη Βουδαπέστη στις 6.30. Η υποδοχή που μας έγινε ήταν ιδιαίτερα υγρή και μοναχική... Έβρεχε καταρρακτωδώς και η Κερασιά, έτσι λεγόταν η τοπική ξεναγός δεν ήταν πουθενά. Παρ΄όλα αυτά η ομάδα, με ακμαίο ηθικό συνέχιζε να καλαμπουρίζει μέχρι που η μεν Κερασιά ή Κερασία κατ΄άλλους (της Καίτης της βγήκε κάτι ποντιακό σ΄αυτή την εκδρομή, είμαι σίγουρη γι΄αυτό) εμφανίστηκε, η δε βροχή συνεχίστηκε.
Το πρώτο πράγμα που διαπιστώσαμε ήταν πως στις 6.30 το πρωί, αν βρέχει στη Βουδαπέστη, τα πράγματα που μπορείς να κάνεις είναι πολύ λίγα. Τα μουσεία ανοίγουν στις 10, καφέ δεν μπορείς να πιεις γιατί τα café ανοίγουν στις 9, για βόλτα στο πάρκο που πρότεινε στον πανικό της η Κερασιά ούτε να το συζητάς, για το ξενοδοχείο ούτε λόγος (μετά τις 12)... και χωρίς φιορίνι στην τσέπη (τα ανταλλακτήρια ανοίγουν στις 8.30). Μια ώρα περιήγηση στην πόλη, με τη φωνή της Κερασιάς να μας νανουρίζει και το ηθικό της ομάδας άρχισε να πέφτει.
Περιπλανώμενοι δυστυχισμένοι και ξαφνικά η ιδέα της Κερασιάς να πάμε σε μια κλειστή λαϊκή αγορά μας έβγαλε από τις μαύρες σκέψεις. Δεν ξέρω αν ήταν το περιβάλλον, τα καπνιστά κότσια, το λαρδί, τα ζωντανά ψάρια, τα γλυκά και τα περίεργα ψωμιά, τα τραπεζομάντιλα με τις κίτρινες μαργαρίτες και τα μιγκέ ή ο καφές που μας έφτιαξαν το κέφι. Η ομάδα ζωντάνεψε και στις 8.30 ήμασταν έτοιμοι για μια νέα αρχή.
Γυρίσαμε σχεδόν όλη την πόλη εκείνη τη μέρα, επισκεφθήκαμε το Ναό του Αγίου Στεφάνου όπου βρίσκεται ο πίνακας που απεικονίζεται ο Άγιος Στέφανος να προσφέρει το Ουγγρικό στέμμα στην Παναγία, γεγονός που συμβολίζει τη συμμαχία της Ουγγαρίας με τη Δυτική Ευρώπη, είδαμε τα λείψανα του αγίου και τα υπέροχα βιτρό, θαυμάσαμε τα υπέροχα κτίρια της πόλης, κάναμε μια αξιέπαινη προσπάθεια στο μνημείο της απελευθέρωσης, όπου εκτός του ότι γίναμε μούσκεμα, ο αέρας είχε μια διαμάχη με τις ομπρέλες μας, νίκησε όμως μόνο την ομπρέλα της Καίτης και καταλήξαμε στην Καστρούπολη όπου αφού απολαύσαμε καφέ στο Hilton επισκεφθήκαμε και την Εκκλησία του Αγίου Ματθαίου - Mάtyάs Templom όπου είδαμε το άγαλμα της Παναγίας που φόβισε τους Τούρκους όταν αποκαλύφθηκε στα ερείπια του Ναού. Περάσαμε από το Κοινοβούλιο, που η Κερασιά (που δεν ήξερε καλά την Ουρανία) μας είπε πως είναι ακατόρθωτο να επισκεφθούμε, από τη Συναγωγή που είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, από την Όπερα και από τις υπέροχες γέφυρες που ενώνουν την επίπεδη Πέστη με τη λοφώδη Βούδα.
Αφού ήρθαμε λοιπόν σε μια ισορροπία και με τη βροχή αμείλικτη, αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις... Άξιος εκπρόσωπός μας, η Ουρανία που κατάφερε (με λίγα ευρώπουλα και πολύ νάζι) να πείσει την Κερασιά πως όφειλε και νωρίτερα να μας κάνει την απογευματινή ξενάγηση ώστε να επισκεφθούμε την Όπερα και να μας διαθέσει το 15θέσιο λεωφορειάκι με τον ηρωικό Γιάννο για την επόμενη ημέρα.
Μετά από λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο (το οποίο καθόλου δε θα σχολιάσω, μόνο το κρασί που ήπιαμε την πρώτη μέρα θα υπενθυμίσω) στις 4.00 το απόγευμα ξεκινήσαμε με λεωφορείο και μετά μετρό για το εντυπωσιακό Μέγαρο της Όπερας. Μετά από μια πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση και τις απαραίτητες φωτογραφίες στα θεωρεία των υπασπιστών του βασιλιά, (στο βασιλικό θεωρείο δεν επιτρέπεται η είσοδος), φάγαμε γλυκό στο ξακουστό ζαχαροπλαστείο Gerbeaud, περπατήσαμε στον πολυσύχναστο πεζόδρομο Vαci και στις όχθες του Δούναβη μέχρι την Αλυσιδωτή γέφυρα, το κεντρικό σημείο της πόλης που είναι η πιο γνωστή, με τις αψίδες και τα αγάλματα των λιονταριών.
Δειπνήσαμε σε ένα διφορούμενης αξιολόγησης Ιταλικό ημιυπόγειο εστιατόριο και κλείσαμε τη βραδιά μας με μια παρτίδα μπιρίμπα που οδήγησε τη μεν Ουρανία να τα βάλει με το Γιώργο, προφανώς εκνευρισμένη από την ασχετοσύνη μου, (νύφη είμαι, τι να μου πει !!!!!) το Ντίνο να μου τα ψάλει γιατί τον ξύπνησα όταν ανέβηκα στο δωμάτιο και την Καίτη να τα ακούσει από τον Πέτρο γιατί,... τι έκανε το κορίτσι ;;;;;; την τηλεόραση στη διαπασών έβαλε! Ο μόνος που έμεινε ήρεμος και χαμογελαστός μακριά από κάθε εκνευρισμό ήταν ο Γιώργος παρά τις επιπλήξεις της Ουρανίας.

Δεύτερη μέρα και στις 10.00 ο Γιάννος με το λεωφορειάκι μας περιμένει στην είσοδο. Προορισμός μας το πιο μεγαλειώδες μνημείο της Πέστης, η πλατεία των Ηρώων με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην κορυφή μίας κολόνας 36 μέτρων να περιστοιχίζεται σε ημικύκλιο από αγάλματα των επτά νικηφόρων έφιππων αρχηγών των Ουγγρικών φυλών και το Μουσείο των Τεχνών. Εδώ η ομάδα διασπάται. Πέτρος, Ντίνος, Καίτη κι εγώ, περιδιαβαίνουμε χωρίς να εμβαθύνουμε ιδιαίτερα στα έργα. Η Δέσποινα πιο οργανωμένα απολαμβάνει και η Ουρανία ενθουσιασμένη, θέλει να μοιραστεί την πνευματική της ανάταση με το Γιώργο που έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τη Δήμητρα για τη Μεγάλη Παναγία και κάτι .. κατσικάκια. Το δικό μας υπογκρούπ καταλήγει στο café της εισόδου και μετά από λίγο μαζευόμαστε όλοι και ξεκινάμε μια όχι και τόσο ιδιαίτερη βόλτα με το τρενάκι στο Πάρκο της Πόλης (Vαrosliget) που σχεδιάστηκε από έναν Γάλλο αρχιτέκτονα εξωτερικών χώρων και μάλλον είναι ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης, μιας και συναντήσαμε τουλάχιστον πέντε νεόνυμφα ζευγάρια που πήγαιναν εκεί για φωτογράφιση. Κάπου σ΄αυτό το σημείο, αρχίζει να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον της Δέσποινας να επισκεφθεί τη συναγωγή, γεγονός που ο Πέτρος πιάνει και δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο !!!!
Επόμενες στάσεις, το Κοινοβούλιο όπου το ταμπεραμέντο της Ουρανίας και το quickly !!!!! τρέξιμο του Γιάννος μας εξασφαλίζουν επίσκεψη στις 4.00, με Ιταλό ξεναγό και αμέσως μετά η Συναγωγή, όπου επανέρχεται στο νου μας το ρητό «Είπε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι κι΄ήταν Σάββατο!!» Αντ΄αυτού πηγαίνουμε στο Μουσείο Συγκοινωνιών όπου κάνουμε μια χαλαρή βόλτα και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.
Στις 3,30 ξεκινάμε για το Κοινοβούλιο. Το κτίριο με τον κομψό νεο-αναγεννησιακό τρούλο και έναν αγκαθωτό οβελίσκο στην κορυφή, εκτείνεται 250 μέτρα κατά μήκος του Δούναβη. Μάρμαρο, χρυσός, κολώνες και αγάλματα, περίτεχνα βιτρό και ο Γιώργος αξιέπαινος μεταφραστής. Βλέπουμε το φρουρούμενο στέμμα της Ουγγαρίας και μαθαίνουμε την ιστορία για το λυγισμένο του σταυρό.
Το βράδυ τσιγγάνικα βιολιά στον Λάκατο (Λάπατο κατά την Ουρανία) με «αίμα του ταύρου», όπου τα δρώμενα είναι πολλά καθότι το συγκεκριμένο κρασί όπως λέγεται, είναι διεγερτικό. Ο Ντίνος έχει ζαλιστεί από τις χορεύτριες που στριφογυρίζουν μπροστά του, η Δέσποινα βρίσκεται με ένα μπουκάλι κρασί στο κεφάλι και δέχεται φιλί από τσιγγάνο, ο Γιώργος παρασύρεται από τις τσιγγάνες και κουκουλώνεται με κάποια απ΄αυτές (τι έκανε δεν είδαμε δεν ξέρουμε..), βάζει τον «Λάπατο» να παίξει βιολί για την Ουρανία και
του ΄χώνει φιορίνια στο βρακί... ο Πέτρος μερακλώνει και δίνει παραγγελιά τον εβραϊκό σκοπό για την Δέσποινα, εμείς ακολουθούμε με ενθουσιασμό και παλαμάκια και όλο το κέντρο μας θεωρεί Εβραίους κι εγώ η καημένη κάνω διαρκώς το σταυρό μου και δηλώνω ότι είμαι χριστιανή.
Μετά από όλη αυτή την ένταση και για να μας ηρεμήσει λίγο η Κερασίίίία μας πηγαίνει στο λόφο Gellίrt απ΄ όπου θαυμάζουμε τη νυχτερινή φωτισμένη παραμυθένια Βουδαπέστη και ήρεμοι πια καταλήγουμε στο ξενοδοχείο.

Τρίτη μέρα, νησί της Μαργαρίτας όπου θαυμάζουμε τις ομορφιές που απλόχερα μας δείχνει η φύση της Βουδαπέστης. Καταστόλιστοι κήποι, δάση, λίμνες με νούφαρα, ποταμάκια για μια ώρα και μετά το χωριό των καλλιτεχνών, δίπλα στο Δούναβη με πολλά εργαστήρια κεραμικής και πολλά μαγαζιά τουριστικών ειδών. Η ομάδα λίγο πεσμένη σήμερα λόγω του ότι την εκδρομή την κάνουμε με άλλους 40 Τουρίστες οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι και πολύ ευδιάθετοι (ίσως τους πείραξαν τα καυτερά.. ). Για την καμπή του Δούναβη και το κάστρο τι να πω ... Ωραία! Το μόνο που μας κρατάει ξύπνιους είναι η έκπληξη που μας υποσχέθηκε η Κερασιά, η οποία έχει επίσης μελαγχολήσει.
Και νάτη η έκπληξη !!!!!! Μεσημεριανό φαγητό, σε μεσαιωνικό εστιατόριο με υπέροχη διακόσμηση, όπου φοράμε κορόνες και σαλιάρες, μας σερβίρουν εξαίσια φαγητά σε πήλινα σκεύη, πίνουμε εκπληκτικό κόκκινο κρασί σε πήλινα ποτήρια. Κεριά, βιτρό, τοιχογραφίες, μανιτάρια με πατέ χήνας, φασιανός, κόκκινο λάχανο, πολύ κόκκινο κρασί .. και η ενδόμυχη επιθυμία του Γιώργου να ... ορίζει βγαίνει στην επιφάνεια. Αίφνης μας παρουσιάζεται ως άναξ με βελούδινη χρυσοποίκιλτη τήβεννο και τα χέρια απλωμένα στο ποίμνιό του και μας βγάζει λόγο. Το ποίμνιο κραυγάζει, χειροκροτεί και επικροτεί τη στέψη του. Η Ουρανία όμως αρχίζει να τον υποσκάπτει και να ζητά τον εκθρονισμό του και τότε ο άναξ ζητά δημοψήφισμα. Οι δύο Δ που εκτός των άλλων είναι και δικαστικοί προτείνουν να αναλάβουν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος που γίνεται διά βοής. Η Ουρανία όμως έχει αρχίσει να θυμώνει και ο δύστυχος άναξ, προκειμένου να χάσει την αγαπημένη του αυτοεκθρονίζεται. Με αυτά και με άλλα πολλά φάγαμε και από ένα γλυκό (μάλλον δεν τα πετύχαιναν στο μεσαίωνα) αγοράσαμε και τα σχετικά πήλινα σκεύη για την αναβίωση του γεύματος στην Ελλάδα (τη σερβιτόρα δεν ξέρω που θα τη βρούμε!!) κάναμε και την πολυπόθητη κρουαζιέρα στο Δούναβη και καταλήξαμε πτώματα στο ξενοδοχείο όπου είχαμε ένα μεγαλειώδες δείπνο με τοστ ουγγρικής έμπνευσης.

Τελευταία μέρα, στη 1.10 πετάμε για Ελλάδα και το τελευταίο μας ραντεβού με την Κερασιά είναι στις 9 για να μας δείξει τα τελευταία αξιοθέατα (κι αυτό χάριν της Ουρανίας). Βόλτα μέσα στην Καστρούπολη, απόλαυση της θέας, οχυρό των ψαράδων, καφεδάκι και επιτέλους .. συναγωγή (έγινε και το χατίρι της Δέσποινας). Στο αεροδρόμιο αποχαιρετούμε Γιάννος και Κερασιά, τσακίζουμε τα ευρώ μας σε κολώνιες και αποχωρούμε. (Αχ αυτή την τσάντα την ARMANI της Ουρανίας κι εγώ τη ζήλεψα αλλά τι να κάνω βρε Καιτούλα .. μου βγήκε όλη η ντροπαλοσύνη σ΄αυτή την εκδρομή !!!!!!)