Η Πράγα του Οκτώβρη! (Περσυνά ξυνά σταφύλια...)

«Γούρι» ήταν η πρώτη μου σκέψη, στο άκουσμα της συνάντησης του Δημήτρη και της Δέσποινας, με τον άτυχο λαγό που άφησε την τελευταία του πνοή κάτω απ΄τις ρόδες του αυτοκινήτου, στη διαδρομή για το αεροδρόμιο. «Δεν είχαμε και χρόνο να τον μαζέψουμε !!!» είπε με παράπονο ο Δημήτρης κι απ΄το μυαλό μου πέρασε μια κατσαρόλα με αχνιστό στιφάδο.

Η ώρα, τέσσερις το πρωί, άγρια ώρα, αλλά .... ας όψονται τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια που μας εφοδιάζουν οι «αξιότιμοι» τουριστικοί πράκτορες, ώστε να μη μειώνεται το κέρδος τους! Το πακέτο εισιτηρίων που κρατούσε ο επί του ξεπροβοδίσματος νεαρούλης, εγκάθετος του πρακτορείου, ήταν δυστυχώς μεγάλο. «Τριανταεφτά άτομα» μας είπε, κοιταχτήκαμε με νόημα με τον Πέτρο, σηκώνοντας τα φρύδια, «τό’ξερα…..» είπε εκείνος κουνώντας το κεφάλι και χαμογελάσαμε στην ευτραφούλα Καλλικρατειανή κυρία και στην παρέα της.

Μ΄ αυτά και μ’ εκείνα, περάσαμε έλεγχο, μπήκαμε στο αεροπλάνο, φάγαμε, ήπιαμε και φτάσαμε! Στην έξοδο, μας περίμενε μ’ ένα χαρτονάκι που έγραφε «Budapest tours” στο χέρι η Lida. Μια ψηλή, γεροδεμένη Τσέχα που μιλούσε, όπως αποδείχτηκε πολύ καλά Ελληνικά. Έμαθε τη γλώσσα στο πανεπιστήμιο είπε, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς σπούδασε. Αφού μας ενημέρωσε για το πρόγραμμα της εκδρομής, μας μοίρασε στα ξενοδοχεία, δίνοντάς μας μια ώρα καιρό για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για την ξενάγηση που θα γίνονταν με τα πόδια.


Corinthia Towers το ξενοδοχείο μας, πολύ καλό, με υπέροχη θέα της πόλης και με το café Prague, όπου ήπιαμε τον πρώτο μας espresso! To café είχε μια υπέροχη βιτρίνα με γλυκά που κέντρισαν, χωρίς να καταβάλουν ιδιαίτερο κόπο, το ζωηρό ενδιαφέρον της Δέσποινας που ήθελε να τα δοκιμάσει και το εξίσου ζωηρό ταμπεραμέντο του Πέτρου που βλέποντας την αδυναμία της, άρχισε το δούλεμα! Τι να κάνω, δεν πρόλαβα να προειδοποιήσω τη Δεσποινούλα και την πάτησε!


Στις εννιάμισι, μας μάζεψε η Lida και άρχισε η ξενάγηση της πρώτης μέρας! Ξεκινήσαμε το σουλάτσο από την κεντρική πλατεία στην παλιά πόλη, όπου και το πανέμορφο Δημαρχείο του 1338, το οποίο περισσότερο μοιάζει με ιδιωτική κατοικία που διαθέτει και έναν πύργο(!), καθότι πράγματι έχει συντεθεί από διαφορετικά κτίρια στη σειρά, φαεινή ιδέα αλλοτινή ενός μεσαιωνικού συμβουλίου λόγω έλλειψης πόρων. Σταρ της πλατείας, το Aστρονομικό Pολόι, που όπως μάθαμε γίνεται αντικείμενο παρατεταμένου ''χαζολο-γήματος'' και μακράς αναμονής, για ένα μόνο του βραχνιασμένο κικιρίκου. Καθίσαμε κι εμείς στο ακριβώς απέναντι café, για δεύτερο espresso και γλυκό και φυσικά για να δούμε όλο αυτό το happening του ρολογιού. Το ζεστό strudel που πήραμε με την Καίτη ήταν υπέροχο, ο κόκορας όμως δε μας τα είπε καλά!! Καθόλου δεν της άρεσε της Καίτης! Τι να πω! Ούτε εμένα με ενθουσίασε...

Αφήσαμε τον κόσμο να χαζεύει το ρολόι και προχωρήσαμε. Περάσαμε έξω από την St Nicholas Church, την μπαρόκ εκκλησία που θυμίζει τούρτα, το μπρούντζινο άγαλμα του Jan Hus, του θρησκευτικού αναμορφωτή της χώρας, το σπίτι με την πέτρινη καμπάνα. Πλευρίσαμε το ποτάμι και ακολουθήσαμε και μεις σαν σε ακολουθία τον κόσμο που με μια σχεδόν θρησκευτική κατάνυξη περνούσε πάνω από την Karluv Most, τη Γέφυρα του Καρόλου. Δεν ξέρω πως θα ήταν να περνάς Iερά Eξέταση τον μεσαίωνα, θαρρώ, όμως πως το δέος που ένιωσα με τα 20-25 θεόρατα, ''επικριτικά'', μπαρόκ αγάλματα των Aγίων που έστεκαν εκεί αιώνες τώρα, έχοντας γίνει κοινωνοί όλης της Iστορίας, νομίζω είναι ένα αίσθημα, μια εικόνα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το Kάστρο επιβλητικό, δέσποζε πάνω απ΄τη γέφυρα κι ένα κουαρτέτο έπαιζε σε μια γωνιά κομμάτια jazz. Λες και η τζαζ είναι φτιαγμένη να ακούγεται εδώ, σε αυτή τη γέφυρα, σε αυτή την πόλη!- και εμείς τα είχαμε χάσει… Aποσβολωμένοι και κουρασμένοι παράλληλα, καθίσαμε στα πέτρινα διαζώματα της γέφυρας για να ζήσουμε αυτή την απογειωτική κατάσταση που έκανε το Δημήτρη να φωνάζει «Εμένα αφήστε με εδώ!!!»

Μεσημεράκι και η ζεστή σούπα .... συγνώμη consommé, όπως είπε ο θείος Πέτρος όταν μας μάλωσε (για να μας διορθώσει ο άνθρωπος) ήταν βάλσαμο. Γενικά, μας μάλωνε πολύ ο Πέτρος σ΄αυτή την εκδρομή! Δεν ήταν η Ουρανία μαζί μας για να ξεσπάει πάνω της και τα΄βαζε με μας συνέχεια! Μια έχανε κάθε ιδέα για μένα ή για τη Δέσποινα εναλάξ, μια την έβρισκε, μια “ερωτοτροπούσε” με τις κάλτσες του, που παρ΄ότι ήταν δικές του τις προσφωνούσε σαν να ήταν της Καίτης!! Μέχρι και την Καλλικρατειανή κυρία που προανέφερα μάλωσε που άλλαζε θέσεις συνέχεια στο λεωφορείο!!!! Άσε που μας έλεγε και νεόπλουτους επειδή κάναμε ένα μασαζάκι!!! Όχι! Δεν “είχε ζοχάδες” που λένε! Ένα κοψιματάκι τον έπιασε, αλλά ο “άγγελός του” η Καιτούλα, κινητό φαρμακείο, τον χαπάκωσε και δεν ξέρω αν πήγε ξανά από τότε τουαλέτα! Περίλυπος ο Πετράκος, μας κοίταζε να τρώμε τα στολισμένα σπαγγέτι μας στο Tosscana, το βράδυ, μ΄ένα πιάτο άσπρα μακαρόνια μπροστά του!


Δεύτερη μέρα και η Lida μας καθησύχασε σε σχέση με το περπάτημα, υποσχόμενη πως θα είναι αισθητά λιγότερο. Πήρε λοιπόν ο Ντίνος το τσαντάκι του, η Καίτη την ψηφιακή με το τσουτσούνι (μη το πω όπως τόλεγε ο Πέτρος!!!!) και ξεκινήσαμε! H γειτονιά του Mal΄a Strana, ''Mικρή Γειτονιά'' στα τσέχικα, επιβεβαιώνει το όνομά της και τη φήμη της. «Μικρούτσικη», περπατήσιμη, υπερβολικά καμιά φορά κουκλίστικη, γεμάτη με καφέ, ρεστοράν και κόσμο. Oι περισσότεροι τουρίστες περνούν από εδώ και χρησιμοποιούν το Royal Way για να φτάσουν στο Kάστρο, που σκεπάζει με τη σκιά του και την προστασία του την περιοχή και το οποίο, και εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το μεγαλύτερο κατά το Bιβλίο Γκίνες είναι. Πάρκα, χωστές πλατείες, απίθανες ροκοκό, αρτ νουβό, μπαρόκ προσόψεις σπιτιών και μέσα σ΄όλα, η στέγη με τα κέρατα και τον ερωτύλο εξαπατημένο αρχιτέκτονα.

Το Κάστρο ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα και στο 12ο αιώνα χτίστηκε εκεί ένα παλάτι ρωμανικού ρυθμού. Το 14ο αιώνα, υπό την ηγεμονία του Καρόλου IV, ξανακτίστηκε σε γοτθικό ρυθμό. Η τελική ανακατασκευή των Βασιλικών Ανακτόρων έγινε στα τέλη του 15ου αιώνα οπότε και προστέθηκε το περίφημο Vladislav Hall, γοτθικού ρυθμού. Μετά μια μεγάλη πυρκαγιά το 1541 το Κάστρο επεκτάθηκε και κατά τη βασιλεία του Ροδόλφου ΙΙ χτίστηκε και η Ισπανική Αίθουσα. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το εσωτερικό και οι κήποι του Κάστρου ανακαινίστηκαν από τον αρχιτέκτονα J. Plecnik.

Σήμερα το Κάστρο της Πράγας αποτελεί έδρα του Προέδρου της Τσέχικης Δημοκρατίας και είναι το ιστορικό και πολιτικό κέντρο της πόλης και του κράτους.

Μια ατέλειωτη ουρά έξω από τον ναό του St. Vittus μας απέτρεψε από την ιδέα να τον επισκεφθούμε και κατευθυνθήκαμε για την οδό των Αλχημιστών, όπου για πολλοστή φορά φωτογράφισα τον Ντίνο μου, με το τσαντάκι του, παρά τα επικριτικά σχόλια του Πέτρου, που μάλλον ζήλευε, γιατί η Καίτη τον είχε παραμελήσει (φωτογραφικά!!). “Χρώματα”, το μόνο που θα πω για την περίφημη οδό. Όχι βέβαια τόσα χρώματα ωστε να δικαιολογούν εισιτήριο! Άλλο ένα τουριστικό τρυκ!

Και ναι! Πάλι καθίσαμε για καφέ, σε μπαλκονάκι που έβλεπε όλη την Πράγα ιδιοκτησία αριστοκράτη, όπου και ο Δημήτρης και εγώ φωτογραφηθήκαμε με ….. τα κέρατα που βρίσκονταν στον τοίχο! (Λέτε να προκαλούμε την τύχη μας????) Εδώ ήταν που έχασε ο Πέτρος κάθε ιδέα για μένα, αλλά την ξαναβρήκε το μεσημέρι που ήπιαμε μπύρες και γευτήκαμε εκείνα τα υπέροχα βατόμουρα με παγωτό!
Το βράδυ Black Theater Waw, με δυο νανάκια να μας τριγυρίζουν προσπαθώντας να μας τρομάξουν και τον Δημήτρη να τους λέει “εδώ είσαι βρέ!!!”, με μπάλες, μπαλόνια και αράχνες να πέφτουν απ΄το ταβάνι και άλλα πολλα!!! “Ηταν εξαιρετικό” ήταν η πρώτη και τελευταία κουβέντα του Πέτρου που είχε μεγάλο νταλγκά με τις κάλτσες του εκείνο το βράδυ!!!!

Λουκάνικο και μπύρα σε υπαίθρια καντίνα και η βραδυά μας έκλεισε με modern jazz στο REDUTA, με τον Tony Ackerman να παίζει Κιθάρα, τον Martin Kratochvil στο Πιάνο και την Καίτη με τη Δέσποινα και το Ντίνο, να παραληρούν από ενθουσιασμό!!


Τρίτη μέρα και μετά από ένα λουκούλειο breakfast, κατά τις 11, ξεκινήσαμε για Konopiste. Αφού έπεισα το Ντίνο να μην αγοράσει όλα τα κρύσταλλα από το παζαράκι που βρήκαμε στο parking, ανεβήκαμε στο μικρό τρενάκι που μας πήγε, διασχίζοντας ένα πανέμορφο δάσος, στο κάστρο.

Το κρατικό chateau Konopiste, συμπεριλαμβανομένων των κήπων και των μεγάλων πάρκων του, δημιουργήθηκε προς το τέλος του δέκατου τρίτου αιώνα. Στο τέλος του πρώτου τρίτου του 18ου αιώνα μετατράπηκε σε ένα μπαρόκ chateau και στο γύρισμα των 19ου και 20ου αιώνων σε νεογοτθικό. Κατά τη διάρκεια των αιώνων περιήλθε στα χέρια διαφόρων αριστοκρατικών οικογενειών. Το επιφανές όνομα του Albrecht Wallenstein εμφανίζεται επίσης στον κατάλογο ιδιοκτητών του κτήματος Konopiste. Οι επισκέπτες εντυπωσιάζονται, με την ομορφιά της αρχιτεκτονικής και των πλούσιων συλλογών του. Εντυπωσιακότερη, η συλλογή όπλων, που θεωρείται από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη.

Τελευταίος ιδιοκτήτης του. ο Franz Ferdinand d'Este, αρχιδούκας και διάδοχος του αυστροουγγρικού θρόνου που δολοφονήθηκε στο Σεράγιεβο κι αυτός και η όμορφη γυναίκα του Σοφία, αφήνοντας δύο παιδιά. Μανιώδης κυνηγός, λέγεται πως σκότωσε 360.000 θηράματα, γεγονός που αποδεικνύει και η τεράστια συλλογή κεράτων που καταλαμβάνει πολλούς από τους τοίχους του κάστρου.
Το κυνήγι του ήταν ιδιόρρυθμο και φανερώνει περισσότερο άνθρωπο αιμοβόρο, παρά άνθρωπο που αγαπούσε τη φύση. Καθισμένος λοιπόν ο Φερδινάνδος στην οπλισμένη με βαρύ οπλισμό άμαξά του (κανόνια είχε γύρω γύρω), περίμενε μέχρι οι στρατιώτες που τον συνόδευαν να φέρουν μπροστά του το θήραμα κι αυτός να το πυροβολήσει. Τα περισσότερα θηράματα βέβαια, διαλύονταν λόγω του βαρέος οπλισμού που χρησιμοποιούσε.

Πρωτοπόρος της εποχής του ο Φέρντυ, είχε ηλεκτρικό ρεύμα στο κάστρο από το 1870, που το παρήγαγε σε δικό του υδροηλεκτρικό σταθμό. Για το λόγο αυτό είχε δημιουργήσει μια τεχνητή λίμνη. Το κάστρο επίσης θερμαίνονταν με κεντρική θέρμανση. Ο πέριξ λαός βεβαίως – βεβαίως, τον αντιπαθούσε σφόδρα και ουχί αδίκως! Η τεράστια έκταση που περιέβαλε το κάστρο, ήταν απαγορευμένη περιοχή για το λαό, που αναγκάζονταν να κάνει πολλά χιλιόμετρα περιφερειακά του κάστρου, για να πάει στο διπλανό χωριό. Μια φορά το χρόνο, οι κήποι άνοιγαν και ο λαός πλήρωνε εισιτήριο για να μπορέσει να μπει και να τους θαυμάσει.

Το μεσημέρι, κατά την επιστροφή, ο μοναδικός ιππότης της παρέας, παρ΄ότι το άλογό του ψόφησε εδώ και πολλά χρόνια, όπως μας ενημέρωσε η Δέσποινά του, προσφέρθηκε να συνοδέψει τα κορίτσια στην αγορά. Έκλεισε ο δύστυχος τα μάτια και άκουγε εμένα και τον Πέτρο να λέμε για τις μπίρες που θα πίναμε στο bowling bar. Και τότε ήρθε η σωτήρια πρόταση της Καίτης, να μην κατέβουν στην αγορά, αλλά να ψωνίσουν κρύσταλλα από το αεροδρόμιο!!! Μέχρι να πει το ΝΑΙ η Δέσποινα, ο Δημήτρης με κλειστά πάντα τα μάτια, χτυπούσε αργά, αθόρυβα παλαμάκια και όταν σιγουρεύτηκε για το αποτέλεσμα πετάχτηκε μεμιάς και ζητωκραύγασε!!!!»YEEEESSSSS!!!!» Λέτε να ήθελε κι αυτός να πιει μπίρα ?????

Το βράδυ «Βοσκοπούλα», τσιγγάνικα βιολιά, κότσι, το mixed grill να ψήνεται μπροστά μας και η Δεσποινούλα ήσυχη ήσυχη σε μια ακρίτσα ... «My fair Lady”, αφιέρωσε ο Πέτρος στην Καίτη και φύγαμε για το ξενοδοχείο.


Η τελευταία μέρα ξεκίνησε στραβά για μένα. Αφού μπήκα στο λεωφορείο, θυμήθηκα πως θα΄’πρεπε να’χω μαζί μου το τσαντάκι μου που είχε μέσα διαβατήριο και εισιτήρια, αλλά δεν το είχα!!!! Το είχα αφήσει στο σαλόνι του ξενοδοχείου!!! Και ώ του θαύματος! Θυμήθηκε κι η Δέσποινα το δικό της διαβατήριο, που το είχε «ασφαλίσει» στο χρηματοκιβώτιο και ήταν ακόμη εκεί!

Η διαδρομή για το Carlovi Vari υπέροχη, με τη Lida να μας νανουρίζει με πληροφορίες σχετικά με τη σημερινή ζωή των Τσέχων. Το ίδιο το Carlovi Vari «υπεροχότερο». Φάγαμε σ’ ένα μπουντρούμι, όπου όταν μας ρώτησε το γκαρσόν αν θέλουμε λογαριασμό «όχι!!!» του γνέψαμε, δεν πληρώνουμε τις μπίρες...Τα γλυκά στο ξενοδοχείο του ζαχαροπλάστη, εκτός απ΄το δικό μου ήταν σαν μπαγιάτικα κέικ. Ο πίνακας που άρεσε στην Καίτη καθώς και τα κρύσταλλα που άρεσαν στη Δέσποινα μας βγήκαν πολύ ακριβά για εκεί κι έτσι δεν ψωνίσαμε!

Αργά το απόγευμα, φτάσαμε στο αεροδρόμιο, τσακίσαμε για άλλη μια φορά τα ευράκια μας στα αφορολόγητα (κυρίως εγώ που πήρα κολώνιες για δυο χρόνια) και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Άνετος για το Δημήτρη και τον Πέτρο, στριμωχτός για τον Ντινούλη μου…… Μήπως φταίει που γκρινιάζει πολύ?????


Οκτώβριος 2004 - Ά σ π α


Υ.Γ. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής διοργανώσαμε και τις ακόλουθες :
Παρίσι, Γύρο Πελοποννήσου, Πόζαρ, Βεννετία, Νότια Ιταλία – Σικελία, Μπαρμπάντος, Μπαγκόνγκ – Σιγκαπούρη, Κίνα, Καστοριά – Ρουγκατσάρια.


Και εις άλλα, με υγεία ! ! ! ! ! !