Ο Ντίνος κι ο σπίνος!

Είχε μια κοιλίτσα!!! Όταν τον πρωτοείδα, μου πήρε ένα – δυο λεπτά, να καταλήξω στο τι χρώμα είναι. Αρχικά είπα, καφετί,… με λίγο πορτοκαλί, … όχι,… κόκκινη μήπως,…. σκούρο πορτοκαλί, ….όχι! Το χρώμα της σκουριάς! Αυτό έχει η κοιλίτσα του. Μια ολοστρόγγυλη, χοντρουλή, πουπουλένια, σκουριασμένη κοιλίτσα. Πρωτοεμφανίστηκε μαζί με τα χιόνια στο παρτέρι της αυλής μου. Με τα φτεράκια του μισάνοιχτα και κρεμασμένα, «φίτ, φίτ» φώναζε κι έψαχνε, έψαχνε… Κι εγώ, πίσω απ΄το τζάμι το χάζευα. Έβλεπα τις μαύρες χαντρούλες που είχε για ματάκια και το λεπτούτσικο ράμφος. Έκανα ν΄ανοίξω την πόρτα κι αμέσως χάθηκε. Μια φρυγανιά του ‘τριψα στην αρχή. Ήρθε, επιφυλακτικό, όλο νευρικές κινήσεις, δοκίμασε, έφυγε, ξανάρθε κι αυτή ήταν η αρχή. Τις επόμενες μέρες το μενού διαφοροποιήθηκε. Έφαγε τραχανά, πλιγούρι, ψίχουλα, σουσάμι, κουάκερ. «Σπίνος είναι» μου είπε ο Ντίνος « ή κοκκινολάιμης…», (το σπίνος μ’ άρεσε πιο πολύ!) και αρχικά τον είδε με συμπάθεια. Κανα δυο φορές μάλιστα, νοιάστηκε αν τον τάισα.

Η σχέση μας, αναπτύχθηκε σε μια σχέση εμπιστοσύνης. Ο σπίνος μου, άρχισε όλο και πιο κοντά να μένει, κάθε που του «σέρβιρα» το φαγητό του. Μέχρι που όταν έβγαλα τις προάλλες, ένα κέικ να κρυώσει στο τραπέζι, πριν καν απομακρυνθώ, ήρθε κι άρχισε να το τσιμπολογάει. Κι όταν φώναξα και το έδιωξα, κάθισε ένα μέτρο πιο πέρα και με κοίταγε με μια απορία, γυρνώντας στο πλάι το κεφαλάκι του! Ήταν σίγουρο πως ήταν δικό του το κέικ. Το κέικ όμως ήταν του Ντίνου κι όταν ο Ντίνος έμαθε για το περιστατικό, άρχισε να βλέπει το σπίνο με στραβό μάτι. «Ε! Όχι και να μας φάει το κέικ!»

Ήταν η πρώτη ένδειξη, που κακώς δεν της έδωσα σημασία. Το επόμενο περιστατικό, είχε να κάνει με το σουσάμι που είχε πέσει μεσ’ την ψωμιέρα και ο Ντίνος, χωρίς να με ρωτήσει, θέλοντας να βοηθήσει, το πέταξε, καθαρίζοντας το κουτί. «Αμάν ρε Ντίνο!» του είπα, (άδικα φερόμενη). «Τι θες και χώνεσαι! Το ήθελα για το σπίνο!». Έτσι έγινε ο πρώτος μας καβγάς για τον σκουριοκοιλίτσα! «Αμάν! Μας έχεις πρήξει» μου είπε κάποια στιγμή που έλεγα την ιστορία σε μια φίλη. «Βαρέθηκα ν΄ακούω για το σπίνο»!

Οι παγωνιές πέρασαν και λογικά, ο μικρούλης σπίνος, μπορούσε να βρει τροφή. Είχαμε γίνει όμως φιλαράκια και κάθε μέρα ήταν έξω απ΄την πόρτα και με φώναζε «φίτ – φίτ». «Άντε ρε μαμόθρεφτο, τρέχα να βοσκήσεις μόνο σου!» άκουσα τον Ντίνο να του λέει μια μέρα. Μη σας πω για την αντίδρασή του όταν του ζήτησα να πει στο μαραγκό, να μας φτιάξει μια ξύλινη ταΐστρα – ποτίστρα – φωλίτσα, για να τη βάλουμε στο βραχόκηπο για τον σπίνο! Μια αντιπαλότητα άρχισε ανάμεσα στο Ντίνο και στο σπίνο που σίγουρα θά’παιρνε διαστάσεις αν ο σπίνος δεν την κοπανούσε για άλλα μέρη! Ήρθαν τα χελιδόνια, έφυγε ο σπίνος.
Τις προάλλες ένας νέος σπίνος φάνηκε στην αυλή μας. Δεν είναι ο ίδιος, μας φοβάται, κουρνιάζει όμως στα ίδια μέρη που κούρνιαζε κι ο δικός μας! Ο Ντίνος δεν του δίνει ακόμη σημασία, δεν ξέρω όμως τι θα κάνει στην πορεία….!!!