Ο μπαρμπα-Γιώργης

Τρεις κόρες είχε! Τη Φωτεινή, την Αγνή και τη Βιολέτα. Ένα παιδί, τον πατέρα μου και τρία κουρίτσα! Γαλανομάτες, όμορφες, ξανθιές κι οι τρεις σαν άγγελοι! Στα παλιά του τεφτέρια που τα κληρονόμησα μαζί με το επώνυμο, γράφει τα ψώνια που έκανε “δια προίκαν Αγνής, είς τεντζερές”, “δια προίκαν Βιολέτας, σινδόνια” . Όλα τα λογάριαζε και τα μετρούσε ο παππούς! Τι να΄κανε, ένας μισθός έμπαινε στο σπίτι και μ΄αυτόν έπρεπε να τους ταΐσει, να τους σπουδάσει και να φτιάξει και τρεις προίκες.

Δάσκαλος γαρ ο μπαρμπα-Γιώργης, οι κόρες έπρεπε να σπουδάσουν! Όλες, εκτός από μια που θα’μενε να βοηθάει τη μάνα! Ο κλήρος έπεσε στην Αγνή, τη δεύτερη, την πιο έξυπνη, αυτήν που ήθελε να σπουδάσει. Έκλαψε, μουλεγε ο πατέρας μου η Νούλα τότε, τσίριξε, φώναξε, αλλά ο “μπαμπάκας” είχε αποφασίσει. Όπως αποφάσισε κι όταν την πάντρεψε. Η Φώτω, έγινε δασκάλα κι η Βιολέτα, η μικρή άτυχη Βιολέτα, τέλειωσε τη φιλοσοφική. Ντροπαλή κι αναποφάσιστη η Φώτω, όλο άρρωστη ήταν και η προσοχή ήταν στραμμένη σ΄εκείνη. “Πονάει ο λαιμός μου” έλεγε η Βιολέτα, “πιες ένα ζεστό” της λέγανε. Όταν πια εγχείρισε τις αμυγδαλές, ήταν αργά. Η ζημιά στην καρδιά είχε γίνει. Κι αυτή η ζημιά σφράγισε όλη τη σύντομη ζωή της...

Η ξανθιά, γαλανομάτα, αέρινη κι όμορφη σαν τ’ όνομά της Βιολέτα, φοιτήτρια ούσα, γνωρίστηκε με τον Αρχέλαο. Της Φιλοσοφικής κι αυτός, ένα πανύψηλο αδύνατο φτωχόπαιδο, ορφανό που για να βοηθήσει την κυρα Βαϊτσα τη μάνα του, δούλευε από μικρό παιδί στο Δήμο. Κάθε που σουρούπωνε γύριζε τις γειτονιές κι άναβε τις λάμπες του Δήμου.

Μεγάλος έρωτας, μεγάλη αγάπη, Αρχούλης και Βιολέτα ζευγαρώνουν. Διορίζονται κι αφού γυρίζουν όλη την Ελλάδα με την αρρώστια της Βιολέτας να τους βασανίζει και τους δυο, καταλήγουν στη Σαλονίκη.

Είναι οι πιο νέοι θείοι μου και οι πιο κεφάτοι. Καλαμπούρια, παιχνίδια μαζί μου, βόλτες. Αγαπημένη θεία, αγαπημένος θείος.

Η καταγωγή του Αρχούλη απο το Μελισσοχώρι, ένα χωριό έξω απ τη Σαλονίκη που παλιά το λέγανε Μπάλτζα. Αγαπημένο του φαϊ η τοπική «Κολομπαρίνα». Πάντα νόμιζα πως με δούλευαν όταν μου τόλεγαν… Άγνωστη γεύση, μέχρι που έμαθε για χάρη του να το φτιάχνει η Βιολέτα …. Κι ήρθε κι έγινε η πιο αγαπημένη, η πιο δροσερή γεύση που στρογγυλοκάθεται σε όλα τα καλοκαιρινά μου τραπέζια. Λίγο από Βιολέτα που μου λείπει ίσως μου θυμίζει, λίγο από Αρχούλη που πρόσφατα έφυγε κι αυτός να την ανταμώσει, πολύ από αυλές Ελληνικές ….άντε να δούμε καλοκαίρι!!!

Κολομπαρίνα
(παραδοσιακή, γυμνή κολοκυθόπιτα της Μακεδονίας)

ΥΛΙΚΑ
1 κιλό κολοκύθι τριμμένο στο χοντρό τρίφτη
3 αυγά
¼ κιλού τυρί φέτα
μια χούφτα γεμάτη σταρένιο γλυκό τραχανά ή πλιγούρι
μπόλικο δυόσμο
λίγο αλάτι (ανάλογα με τη φέτα) – πιπέρι
Φρυγανιά τριμμένη (ή καλαμποκίσιο αλεύρι)
λάδι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Τρίβουμε με αλάτι το κολοκύθι και το αφήνουμε καμιά ώρα να βγάλει τα νερά του. Το στραγγίζουμε καλά και προσθέτουμε μέσα τα αβγά, το πλιγούρι, το τυρί τριμμένο στο χοντρό τρίφτη, το πιπέρι, το δυόσμο ψιλοκομμένο (μπορείς αντί δυόσμου να βάλεις άνηθο ή ΚΑΙ άνηθο) και τρεις κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο.

Σ΄ένα ταψάκι ρίχνουμε λάδι στα τοιχώματα και στον πάτο και πασπαλίζουμε μπόλικη τριμμένη φρυγανιά. Αδειάζουμε το μείγμα και σκεπάζουμε πάλι με τριμμένη φρυγανιά. Η παραδοσιακή συνταγή, δεν έχει φρυγανιά αλλά καλαμποκίσιο αλεύρι που απογειώνει τη γεύση.

Εγώ για ευκολία το κάνω με φρυγανιά που πλησιάζει το αποτέλεσμα..

Κ Α Λ Ο Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι !