Τα γλέντια μας ...

Τα γλέντια πολλά στο σπίτι μας. Κάθε Σαββατόβραδο, κόσμος πολύς, παρέα αγαπημένη που η χρυσοχέρα, εργαζόμενη μάνα μου καλοφρόντιζε τρατάροντας πίτες κι άλλα πολλά που’ χε μάθει απ΄την κυρα Σαραφεία, τη Θρακιώτισσα μάνα της! Παρέα απ΄το Πανεπιστήμιο της Σαλονίκης, Μαθηματικοί, Φυσικοί, Φιλόλογοι, όλοι της ίδιας γενιάς, της γενιάς που αναζήτησε κι έστησε πολλά απ΄τα σημερινά! Της γενιάς που ακόμα αναζητά γιατί έτσι έμαθε… Της γενιάς που η χούντα κυνηγούσε!

Και μαζεύονταν σπίτι μας κι όλο το μικρό σαλόνι μας γινότανε ένα μεγάλο τραπέζι κι αυτοί γύρω-γύρω με τα κρασιά τους τραγουδούσαν. Κι ύστερα απ΄το κρασί και το τραγούδι, έφερνε ο πατέρας μου μια μαγνητοταινία απ΄τη μέσα κάμαρα κι άκουγαν κρυφά Θεοδωράκη, στο γκρί φορητό Grundich. Τότε, εμάς τα παιδιά, μας πήγαιναν στο άλλο δωμάτιο, το δικό μου και πολύ σιγά έβαζαν τα τραγούδια και σιγοτραγουδούσαν κι αυτοί μαζί. Αυτό βέβαια γίνονταν αργά, όταν μεράκλωναν, γιατί στην αρχή λέγανε άλλα, νόμιμα, λέγανε κι εκείνο το “... μας κλέψαν την Αννούλα, Αννούλα μας γλυκιά!”. Κι η κυρία Αννούλα χαμογελούσε κι εγώ ήμουν σίγουρη πως δικό της ήτανε το τραγούδι κι αναρωτιόμουνα ποια ήτανε τα τρία Βολιώτικα παιδιά που την κλέψανε και πως τα κατάφερε και γλίτωσε!

Η κυρία Αννούλα! Πόσο όμορφη ήταν! Σαν Ινδιάνα με τα ολόισια κατάμαυρα μαλλιά της. Πόσο αγέρωχη! Τη φέρνω στο νου μου κι η εικόνα παγώνει απ’ τη σπαραχτική κραυγή! «Αχ Άσπα!! Που είναι ο Γιώργος Άσπα μου?» . Με γονάτισε κείνη τη μέρα. Ανταμώσαμε, εφτά χρόνια μετά τον άδικο χαμό του εικοσιοχτάχρονου γιου της και δικού μου παιδικού φίλου, του Γιώργου, σε τροχαίο κι η τσακισμένη Αννούλα με γκρίζα τα μαλλιά ξεκίνησε το μοιρολόι με το που μ΄αντάμωσε.

Ήταν εκεί, κάτω απ΄τη σκιά του Όλυμπου που δρόσιζε τα εφηβικά μας καλοκαίρια, κείνα τα μακρινά καλοκαίρια που οι νύχτες γέμιζαν από κιθάρες και μπουζούκι κι οι μέρες ξεχείλιζαν απ’ τα θαλασσινά παιχνίδια. Ήταν εκεί, στο Λιτόχωρο, στο μεγάλο πάρκο ή στο θερινό το σινεμά ή στο καφενείο που έκανε στάση το ΚΤΕΛ ή πιο πέρα, στους ΜΥΛΟΥΣ που μετρούσαμε φραγκοδίφραγκα και μοιραζόμασταν στα τέσσερα μια πουτίγκα, ένα σακουλάκι πασατέμπο ή ένα σουβλάκι .... Ήταν εκεί, στις σιωπηλές πορείες μας δίπλα στον Ενιπέα και στα πεισμωμένα μας μακροβούτια στο γιαλό του DOLFIN ... κι ήμασταν οι ίδιοι… κείνοι που άκουγαν Θεοδωράκη κι εμείς που απ΄το διπλανό δωμάτιο στήναμε αυτί ….αλλά ήμασταν λειψοί … κι εκείνοι κι εμείς …