Πόζαρ

πο(κάτω) - ζαρ(απ’ τη φωτιά)

Για το Πόζαρ, πολλές φορές έχω μιλήσει στους φίλους μου και κάποτε έγραψα κιόλα γιαυτό.

Όσα και να πω όμως γι’ αυτό το μαγικό μέρος είναι λίγα. Όσα και να περιγράψω, όσα και ν’ ανιστορήσω δε φτάνουν για να νοιώσεις ότι νοιώθω σα βρίσκομαι εκεί, σαν αναπνέω κι ο αγέρας δροσίζει το μέσα μου, σα βαδίζω κι ακούω νερά από παντού να κυλάνε, σα βουλιάζω στο ζεστό νερό και φεύγει από πάνω μου κάθε λερή σκέψη, σαν αφήνω τον καταρράκτη να μου μαστιγώνει την πλάτη με το κεφάλι σκυφτό σε στάση μετάνοιας!

Λύτρωση ίσως…. , χαρά σίγουρα. Θέλω ν΄αγκαλιάσω όλο το ποτάμι, όπως κείνα τα δέντρα που ‘χουνε βράχους τεράστιους αγκαλιασμένους σφιχτά με τις ρίζες τους, θέλω να πετάξω μεσ’ το Ράμνο Μπορ, όπως σε κείνα τα παιδικά όνειρα πετούσα συχνά .........