Κ Α Λ Η Σ Α Ρ Α Κ Ο Σ Τ Η !

Αναδρομή πρώτη ….

Λατρεμένη Θράκη, Θράκη της γιαγιάς και της μνήμης.
Εκδρομή στην Ξάνθη κι ο καιρός σύμμαχός μας. Θέλει καναδυό Σαββατοκύριακα για το καρναβάλι αλλά η πόλη είναι ήδη μασκερεμένη. Δένουμε στο ΞΑΝΘΙΠΠΕΙΟΝ ένα παρακμιακό χοτέλι μες την πόλη που τελικά πολύ μας εξυπηρετεί. Βρίσκεται στη σωστή απόσταση απ΄την πλατεία, στη σωστή απόσταση απ’ την παλιά πόλη, στη σωστή απόσταση απ το στραγαλάδικο κι απ τον Παπα α α α α α απαρασκευά!! Τι γουρουνιά αλήθεια… πόσες καργιώκες κατεβάσαμε!!! Πόσα κιλά λιμπλιμπούδες !!!




Αφιχτήκαμε κατά τις 7 τ’ απόγεμα, ξεφορτώσαμε και βγήκαμε για τσάρκα. Μας καλωσορίζει η φωνή του μουεζίνη, σταματάμε, αφουγκραζόμαστε, είμαστε αλλού….Περιδιαβαίνουμε άσκοπα μ ένα σακούλι στραγάλια στο χέρι. Πίσω απ΄το παλιό ρολόι, στρίβουμε σ ένα σοκάκι, πέφτουμε πάνω σ’ ένα βιβλιοπωλείο… παραδίπλα μια «Ζεστή γωνιά» μας γνέφει για τσίπουρο …



Σάββατο πρωί γιομίζω χρώματα και μυρουδιές μες το Παζάρι. Χορταίνει η ψυχή, χορταίνει το μάτι, βαθιά ανάσα… Παίρνω σαλέπι, το πετάω δεν πίνεται, καλύτερο του όξω απ΄του Τερκενλή σαλεπιτζή!!



Σουλάτσο στην παλιά πόλη. Έχω κοντά δέκα χρόνια νά’ρτω κι είναι όλα αλλιώτικα. Φκιαγμένα, προσεγμένα, το Λαογραφικό υπέροχο, ενθουσιάζονται οι άλλοι της παρέας, εγώ τόξερα… Ο νεαρός του Λαογραφικού μας κάνει εισαγωγή στην ιστορία της Ξάνθης, όσο απ΄το μέσα δωμάτιο ακούγονται φωνούλες παιδικές που μαθαίνουν ζωγραφική …. τι όμορφα που ζωντανεύουν τα σπίτια μ’ αυτές τις φωνούλες ….


Τηλεφωνώ στον Ιχνηλάτη, δε λειτουργεί πλέον μαθαίνω… κλέψανε τις κάμερες απ΄το Νέστο .. κι ήτανε με χρηματοδότηση ευρωπαϊκή .. και .. ΤΕΡΜΑ ο Ιχνηλάτης ….

Τα νερά του Νέστου κυλάνε λίγα κι ήρεμα και χωρίς τις κάμερες στην τελική ….Βολτάρουμε καναδυό χιλιόμετρα στο πέτρινο μονοπάτι, γαλημεύουμε κι αρχίζουμε να πεινάμε ….Δρόμο για το Πίλημα….περνάμε το μισογκρεμισμένο γιοφύρι κι ακολουθώντας τις σβουνιές φτάνουμε στην ταβέρνα. Γελάδες, γελάδες κι άλλες γελάδες πηγαίνουν κι έρχονται στο δρόμο ….. λες κι είναι το χωριό των γελάδων… δεν βλέπω ανθρώπους, μόνο γελάδες και κανα ταυρίκο που και που …. Απίστευτα πολλές γελάδες λεύτερες…. Το φαγητό καλό, οχι κάτι το ιδιαίτερο, …. θα ξαναρχόμουν για τις γελάδες και για το γιοφύρι το μισογκρεμισμένο …




Η Κυριακή φέρνει πίκρα… Ψάχνω Πομακοχώρια και δεν τα βρίσκω … Φτάνω ισαμε τη Σμίνθη … … Ο πολιτισμός τα σάρωσε, τα τσαλαπάτησε η μπετονιέρα…. Ούτε μια Πομάκα σ΄όλη τη διαδρομή … και πίστευα πως θαβρισκα κείνη που μ’ είχε ντύσει πριν χρόνια για να αποτυπώσω τη στολή (γιατί αν δεν το καταλάβατε ….ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΟΜΑΚΑ στη φωτογραφία!!!).

Ψάχνουμε καφενέ – βρίσκουμε καφετέριες … την κάνουμε μ΄ελαφρά πηδηματάκια… Στο δρόμο της επιστροφής μπαίνουμε Μύκη και κει συναντάμε μερικές Πομάκες να σουλατσάρουν …. Προσπαθώ να θυμηθώ σε ποιο συρτάρι έχω τη φωτογραφία κλείνοντας το συρτάρι Πομακοχώρια στην ψυχή μου …




Η εκδρομή μας κλείνει με μια μαγική διαδρομή πρός τη Δράμα και με στάσεις στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρανέστι (πολύ αξιόλογη δουλειά του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Δήμου) και στο Φράγμα του Θησαυρού, ένα μεγαλειώδες έργο που αξίζει να το επισκευτεί κανείς για να νοιώσει την ασημαντότητά του……


Τέλος αναδρομής …..(αυτής)


…. οι αναδρομές συνεχίζονται …