Φιδές με προίκα!

Χτές, ξεκίνησα τη βδομάδα με την πεποίθηση ότι δε θα φάω ούτε λάδι για τουλάχιστο 5 μέρες. Ήπια το καφεδάκι μου πρωί πρωί, ήρθα στο γραφείο, ήπια ένα πράσινο τσάι και μέχρι τις 11 όλα πήγαιναν καλά και η πεποίθηση ήταν σταθερή. Κατά τις 12 το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται μ΄έναν ακόμη καφέ στο αποθεματικό του κι έτσι άνοιξα το κουτάκι με τα ξηροκάρπια που είχα φροντίσει ως φρόνιμη κόρη να φέρω μαζί μου και τα λιάνισα! Πήγε 1,30 και το μυαλό μου κόλλησε στον χτεσινό μπακαλιάρο …. Στις 2,30 η πεποίθηση άρχισε να κλονίζεται και ήπια ακόμη έναν καφέ για να τη στυλώσω! Γύρω στις 3 πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου για συμπαράσταση κι εκείνη μου την έσπασε λέγοντάς μου πως πίνουν τσίπουρο με το Ντίνο…

Στο δρόμο για το γυρισμό στο σπίτι, λυσσασμένη στην πείνα, έκανα πλάνα και τα ανέτρεπα. Αρχικά σκέφτηκα να κάνω ένα ρύζι αλάδωτο με ντομάτα … Μετά θυμήθηκα τη σάλτσα ταχινιού της Αγγελικής κι αποφάσισα να κάνω μια σαλάτα μαρούλι με σάλτσα από ταχίνι και λεμόνι ή μήπως να βράσω ταλιατέλες με λίγη σάλτσα ντομάτα …παίζει και μια ντοματόσουπα, αλλά πολύ υγρό θα πέσει …Μετά σκέφτηκα να φάω στραγαλάκια Κομοτηνής, φρεσκοαφιχθέντα ή καμιά πατάτα βραστή .. αλλά σκέτη…!!

Με το που μπήκα σπίτι, άνοιξα το ψυγείο κι είδα μπροστά μπροστά ένα πιάτο με κροκέτες μπακαλιάρου να μου βγάζουν τη γλώσσα… Με τη μία πήρα έναν και τον έκρυψα στο στόμα μου…Πεποιθήσεις και τα ρέστα περί αλάδωτων κλπ κατέρρευσαν με τη μία … Ζέστανα ελαφρώς άλλα 2 κομμάτια, τα χτύπησα, έβγαλα μια κατσαρόλα και μαγείρεψα έναν κιτρινιάρη λαδωμένο φιδέ που μου βγήκε πολύ νόστιμος.

Φιδές με προίκα!
Έβαλα τέσσερα μεγάλα φλιτζάνια νερό με 3 κουταλιές σούπας λάδι και ένα κουταλάκι γλυκού αλάτι να βράσουν. Πρόσθεσα 4-5 φυλλαράκια φασκόμηλο, μια πρέζα τριμμένο μπαχάρι, ένα μικρό ξερό κρεμμύδι καθαρισμένο κι άκοπο με 2 γαρύφαλα μπηγμένα πάνω του και έβρασα για 10 λεπτά με κλεισμένο το καπάκι. Έβγαλα το κρεμμύδι και το φασκόμηλο και έσπασα μέσα 3 φωλιές φιδέ.

Εκείνη την ώρα ο κυρ-Ηλίας μιλούσε για τον κρόκο Κοζάνης. Πήρα κι εγώ 7-8 στήμονες και τους έριξα μέσα στη σούπα. Αμέσως ένα γλυκό κιτρινωπό χρώμα έδωσε ύφος στην ταπεινή μου φιδόσουπα και το χαρακτηριστικό, διακριτικό άρωμα του κρόκου φάνηκε στους υδρατμούς. Διέλυσα σε λίγο κρύο νερό 2 κουταλάκια κορν φλάουρ, ένωσα με το χυμό μισού λεμονιού και τουμπάρισα στη σούπα. Έβρασα για 10 λεπτά κι έκλεισα τη φωτιά.

Η εικόνα έδειχνε «κοτόσουπα» με σαφράν, η γεύση ήταν πολύ καλύτερη από σούπα φιδέ, το λάδι ήταν λίγο και το ψωμί με κόκκινο πιπέρι που βούτηξα μέσα της πήγαινε πολύ της σουπίτσας. Όσο για την «πεποίθηση» … κάποια στιγμή την είδα να κοιτάζει απ΄το παράθυρο και να ξερογλείφεται ….