Ήρθες σαν την άνοιξη ....

... λίγο χρώμα απ΄τον κήπο μου σας στέλνω.

Τρυφερότητα για το σαρμά!

Κάθε φορά που φτιάχνω σαρμάδες αισθάνομαι μια απίστευτητρυφερότητα . Έτσι όπως παίρνω το ρύζι με το κουτάλι, ανακατεμένο με κρομμύδια και μαιντανά και το αποθέτω μες τη χούφτα μου, πάνω στο λάχανο κι αρχίζω να το τυλίγω, νοιώθω σα να φασκιώνω μωράκι. Πρώτα από πάνω, άντε τώρα το δεξί μέρος, να και τ΄αριστερό και γύρω γύρω ίσαμε να τυλιχτεί κι απαλά απαλά και τρυφερά να το βάλω στην κατσαρόλα. Ένα μικρό αδύναμο σαρμαδάκι που όταν βρασμένο πια απ΄τη λαιμαργία μου το βάλω όλο μαζί στο στόμα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη πασαλειφτώ με λάδια στο πηγούνι.
Άσκηση χαλάρωσης λοιπόν το τύλιγμα και ενδοσκόπησης κι αναμνήσεων και χαμόγελου. Μες τα μάτια μου, τα κουρασμένα χέρια της γιαγιάς να τυλίγουν βουνά από σαρμάδες, γρήγορα κι επιδέξια και να τους δίνουν ένα τελευταίο χάδι, λίγο πριν βάλουν το πιάτο από πάνω… μες τα αυτιά μου η γλυκιά φωνή της που συνόδευε κάθε δουλειά … «Εναν καιρό ημουν άααγγελόος , τωρ ααα γγελίζουν άαααλοιιι…..»



Σαρμαδάκια με κοκκινοπίπερο

Λάχανο τουρσί ή λάχανο φρέσκο
1 φλυτζάνι ρύζι
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι
Μαϊντανό
Αλάτι - πιπέρι μαύρο

Ξαρμυρίζουμε για 2-3 ώρες το τουρσί ή ζεματάμε το φρέσκο λάχανο σε αλατισμένο νερό. Χωρίζουμε τα φύλλα ώστε να δημιουργήσουμε κομμάτια (περίπου 15Χ15) που θα τυλίξουμε.
Τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, προσθέτουμε ο ρύζι, αλάτι πιπέρι και γυρίζουμε για 2-3 λεπτά. Μόλις κρυώσει προσθέτουμε ψιλοκομμένο τον μαϊντανό και γεμίζουμε σαρμαδάκια, προσέχοντας να βάζουμε τα νεύρα του λάχανου από τη μέσα μεριά. Τα βάζουμε κυκλικά σε καταρόλα τον πάτο της οποίας έχουμε σκεπάσει με 1-2 φύλλα λάχανο ή με τα χοντρά κοτσάνια του.

Καπακώνουμε τα σαρμαδάκια μ’ ένα πιάτο και προσθέτουμε λίγο λάδι και δυόμισι ποτήρια νερό, στα οποία έχουμε διαλύσει 2 κουταλιές της σούπας γλυκό κοκκινοπίπερο. Αν μας αρέσουν τα πικάντικα ρίχνουμε μες την κατσαρόλα και 1-2 τσούσκες.
Βράζουμε πολύ σιγανά μέχρι να πιει το νερό, με κλειστό καπάκι για περίπου ¾ της ώρας. Λίγο πριν σβύσουμε το μάτι προσθέτουμε το χυμό μισού λεμονιού και ταρακουνάμε την κατσαρόλα.

Σερβίρουμε με γιαούρτι στραγγιστό ή με σαλάτα πάπρικα.

Φιδές με προίκα!

Χτές, ξεκίνησα τη βδομάδα με την πεποίθηση ότι δε θα φάω ούτε λάδι για τουλάχιστο 5 μέρες. Ήπια το καφεδάκι μου πρωί πρωί, ήρθα στο γραφείο, ήπια ένα πράσινο τσάι και μέχρι τις 11 όλα πήγαιναν καλά και η πεποίθηση ήταν σταθερή. Κατά τις 12 το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται μ΄έναν ακόμη καφέ στο αποθεματικό του κι έτσι άνοιξα το κουτάκι με τα ξηροκάρπια που είχα φροντίσει ως φρόνιμη κόρη να φέρω μαζί μου και τα λιάνισα! Πήγε 1,30 και το μυαλό μου κόλλησε στον χτεσινό μπακαλιάρο …. Στις 2,30 η πεποίθηση άρχισε να κλονίζεται και ήπια ακόμη έναν καφέ για να τη στυλώσω! Γύρω στις 3 πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου για συμπαράσταση κι εκείνη μου την έσπασε λέγοντάς μου πως πίνουν τσίπουρο με το Ντίνο…

Στο δρόμο για το γυρισμό στο σπίτι, λυσσασμένη στην πείνα, έκανα πλάνα και τα ανέτρεπα. Αρχικά σκέφτηκα να κάνω ένα ρύζι αλάδωτο με ντομάτα … Μετά θυμήθηκα τη σάλτσα ταχινιού της Αγγελικής κι αποφάσισα να κάνω μια σαλάτα μαρούλι με σάλτσα από ταχίνι και λεμόνι ή μήπως να βράσω ταλιατέλες με λίγη σάλτσα ντομάτα …παίζει και μια ντοματόσουπα, αλλά πολύ υγρό θα πέσει …Μετά σκέφτηκα να φάω στραγαλάκια Κομοτηνής, φρεσκοαφιχθέντα ή καμιά πατάτα βραστή .. αλλά σκέτη…!!

Με το που μπήκα σπίτι, άνοιξα το ψυγείο κι είδα μπροστά μπροστά ένα πιάτο με κροκέτες μπακαλιάρου να μου βγάζουν τη γλώσσα… Με τη μία πήρα έναν και τον έκρυψα στο στόμα μου…Πεποιθήσεις και τα ρέστα περί αλάδωτων κλπ κατέρρευσαν με τη μία … Ζέστανα ελαφρώς άλλα 2 κομμάτια, τα χτύπησα, έβγαλα μια κατσαρόλα και μαγείρεψα έναν κιτρινιάρη λαδωμένο φιδέ που μου βγήκε πολύ νόστιμος.

Φιδές με προίκα!
Έβαλα τέσσερα μεγάλα φλιτζάνια νερό με 3 κουταλιές σούπας λάδι και ένα κουταλάκι γλυκού αλάτι να βράσουν. Πρόσθεσα 4-5 φυλλαράκια φασκόμηλο, μια πρέζα τριμμένο μπαχάρι, ένα μικρό ξερό κρεμμύδι καθαρισμένο κι άκοπο με 2 γαρύφαλα μπηγμένα πάνω του και έβρασα για 10 λεπτά με κλεισμένο το καπάκι. Έβγαλα το κρεμμύδι και το φασκόμηλο και έσπασα μέσα 3 φωλιές φιδέ.

Εκείνη την ώρα ο κυρ-Ηλίας μιλούσε για τον κρόκο Κοζάνης. Πήρα κι εγώ 7-8 στήμονες και τους έριξα μέσα στη σούπα. Αμέσως ένα γλυκό κιτρινωπό χρώμα έδωσε ύφος στην ταπεινή μου φιδόσουπα και το χαρακτηριστικό, διακριτικό άρωμα του κρόκου φάνηκε στους υδρατμούς. Διέλυσα σε λίγο κρύο νερό 2 κουταλάκια κορν φλάουρ, ένωσα με το χυμό μισού λεμονιού και τουμπάρισα στη σούπα. Έβρασα για 10 λεπτά κι έκλεισα τη φωτιά.

Η εικόνα έδειχνε «κοτόσουπα» με σαφράν, η γεύση ήταν πολύ καλύτερη από σούπα φιδέ, το λάδι ήταν λίγο και το ψωμί με κόκκινο πιπέρι που βούτηξα μέσα της πήγαινε πολύ της σουπίτσας. Όσο για την «πεποίθηση» … κάποια στιγμή την είδα να κοιτάζει απ΄το παράθυρο και να ξερογλείφεται ….

Mανιτάρια Γιαχνί

2 κουτάκια φρέσκα μανιτάρια
2 ξερά κρεμμύδια
3 πράσινες πιπεριές
3 κόκκινές πιπεριές
2 σκελίδες σκόρδο
1 ποτήρι άσπρο κρασί
1 κομμάτι τζίντζερ (2 εκατοστά)
1 ποτήρι κρασιού χυμό ντομάτας
1 ματσάκι μαιντανό

Κόβουμε τα κρεμμύδια σε ροδέλες και τα σωτάρουμε σε μεγάλο τηγάνι μέχρι να μαλακώσουν ελαφρά. Το ίδιο κάνουμε και με τις πιπεριές. Αφού σκουπίσουμε καλά τα μανιτάρια, τα κόβουμε σε φέτες πάχους ½ εκατοστού και μαζί με το σκόρδο, τα σωτάρουμε μέχρι να πιουν τα υγρά τους και τέλος σβύνουμε με το κρασί, μέσα στο οποίο έχουμε λιώσει το τζίντζερ (ξέρετε, με το γνωστό τρόπο, λίγο κρασί, κομμάτια τζίντζερ και χτύπημα στο Multi μέχρι να διαλυθεί).

Ανακατεύουμε μανιτάρια, πιπεριές και κρεμμύδι, περιχύνουμε με το ντοματοχυμό, αλατοπιπερώνουμε, σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε στους 180 για μισή ώρα. Κατόπιν, αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ροδίζουμε για ¼ περίπου.
Όπως προσέξατε, λάδι δεν προσθέτουμε γιατί όλα τα σωταρισμένα έχουν απορροφήσει τόση ποσότητα λαδιού, όση χρειάζεται. Αν βάλουμε παραπάνω, το αποτέλεσμα θα παραείναι λαδερό….

Στο παραπάνω χορτοφαγικό φαγάκι, μπορούμε να ασελγήσουμε προσθέτοντας φιλετάκια χοιρινά, αφού πρώτα τα σωτάρουμε και να τονώσουμε τη γεύση του με χοντρά κομμάτια κεφαλοτύρι που θα στριμώξουμε εδώ κι εκεί, ψήνοντάς το λίγη παραπάνω ώρα…Εμένα μ ΄αρέσει και στις δυο εκδοχές του …

Σουπιές και χόρτα γιαχνιστά.

1 κιλό σουπιές
1 μεγάλο μαρούλι
½ κιλό αντίδια
6-7 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 ξερό κρεμμύδι
μια κούπα ντομάτα τριμμένη
μια χεριά άνηθο ψιλοκομμένο
1 ποτήρι κόκκινο κρασί
αλάτι, πιπέρι, ελαιόλαδο

Καθαρίζουμε, κομματιάζουμε τις σουπιές. (Το μελάνι το κρατάμε για άλλη συνταγή αν θέλουμε), τις σωτάρουμε σε λίγο ελαιόλαδο μαζί με τα κρεμμύδια ψιλοκομμένα (και το ξερό και τα φρέσκα) και σβύνουμε με το κρασί.

Αλατίζουμε – πιπερώνουμε, προσθέτουμε και τη ντομάτα και σιγοβράζουμε για μια περίπου ώρα.

Ζεματάμε το μαρούλι (κομμένο σε πάχος 1 χοντρό ή δυο λεπτά δάχτυλα) και τα αντίδια (κομμένα σε πάχος 4 δάχτυλα ασχέτως πάχους) σε αλατισμένο νερό ίσα που να μαραθούν και τα προσθέτουμε στις βράζουσες σουπιές. Συνεχίζουμε το βρασμό για μισή ώρα περίπου ή μέχρι να μη κριτσανίζουν τα χορταρικά, προσθέτουμε τον άνιθο και λίγο ελαιόλαδο, δίνουμε μια βράση και σβύνουμε.


Του πάει πολύ ο ταραμάς, χρωματικές διακρίσεις δεν κάνει κι ο κόκκινος κι ο λευκός, ...............................



αλλά όταν το ΙΝΚΑ λέει : «ΤΑΡΑΜΑΣ _ Προϊόν πλήρες συνθετικών χρωμάτων από διατηρημένα αυγά ψαριών» εσείς θα ξανατρώγατε κόκκινο?????

Το μπιφτέκι των vegetarian ...

Χτές, μού’λεγε η Αγγελική για μια σάλτσα που φτιάχνει για τα φαλάφελ με ταχίνι και λεμόνι. Τη δοκίμασα και μ’άρεσε και την ενέταξα στο παρακάτω ….

Μπιφτέκια λαχανικών




1-2 μεγάλες πατάτες
1 κολοκυθάκι
1 μελιτζάνα
1 ποτήρι βρασμένο αρακά
1 καρότο
3-4 φρέσκα κρεμμυδάκια
μαιντανό
αλάτι – πιπέρι – κόλιανδρο



Ψήνουμε στο γκρίλ τη μελιτζάνα μέχρι να μαλακώσει, την ξεφλουδίζουμε και λιώνουμε με το πηρούνι τη σάρκα.


Στο πολύ ψιλό του τρίφτη, τρίβουμε τις πατάτες, το κολοκυθάκι, και το καρότο.

Ψιλοκόβουμε τα κρεμμυδάκια και το μαϊντανό και ενώνουμε όλα τα υλικά, αλατίζοντας και προσθέτοντας πιπέρι και κόλιανδρο κατά βούληση.
Προσθέτουμε λίγο ελαιόλαδο, ανακατεύουμε και εάν η μάζα είναι πού υδαρή διορθώνουμε με τριμμένη φρυγανιά. Δεν πρέπει να έχουμε πολύ σφιχτό αποτέλεσμα.


Με λαδωμένα χέρια, πλάθουμε μπιφτέκια, τα τυλίγουμε με τριμμένη φρυγανιά και τα τοποθετούμε σε λαδωμένο ταψάκι.

Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου ή μέχρι να ροδίσουν καλά.

Σερβίρονται με σαλάτα ωμών χορταρικών και η γεύση απογειώνεται αν τα περιχύσουμε με σως από ταχίνι-λεμόνι-μουστάρδα….

Το "αλά" είναι που με μπερδεύει ...

Μόλις προχτές διάβασα κάπου πως οι Αγγινάρες αλα Πολίτα είναι Πολίτικο φαγητό! Δεν τόξερα, δεν ξέρω αν αληθεύει, η γιαγιά μου πάντως τις μαγείρευε τοιουτοτρόπως…

Αγκινάρες Αλά Πολίτα

6-7 αγκινάρες (φρέσκες ή κατεψυγμένες, για φρέσκες πρέπει να κάνετε λίγη υπομονή ακόμη, σε κάνα μήνα, δυο, θα βγουν!)
Μια μεγάλη πατάτα κομμένη σε ζάρια
Δυο – τρία τρυφερά καρότα κομμένα σε φέτες
5-6 φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα σε πάχος 1 εκατοστού
1 μικρό ξερό κρεμμύδι (το ξερό το κρομύδ΄το γλυκαίν το φαητό…) ψιλοκομμένο
Μια γενναία κουταλιά σούπας αλεύρι
Μισό ματσάκι άνηθο
Χυμό από ένα λεμόνι (μη το παρακάνουμε κιόλας, αν είναι πολύ ζουμερό δεν το βάζουμε όλο!!)

Αλάτι – πιπέρι (κατά προτίμηση λευκό)

Καθαρίζουμε τις αγκινάρες και τις βάζουμε σε νερό με λεμόνι για να μη μαυρίσουν ή «ανοίγουμε το σακουλάκι με τις κατεψυγμένες…».

Βάζουμε δυο κουταλιές ελαιόλαδο στην κατσαρόλα και σωτάρουμε το ξερό και τα φρέσκα κρεμμύδια. Προσθέτουμε το αλεύρι κι ανακατεύουμε να ξανθύνει λίγο. Σβύνουμε μ’ ένα ποτήρι νερό, προσθέτουμε τις αγκινάρες, τις πατάτες και τα καρότα, αλάτι και πιπέρι και σιγοβράζουμε για περίπου 45 λεπτά, προσθέτοντας κατά διαστήματα νερό και ανακατεύοντας απαλά, ώστε να μην κολλήσει λόγω της σάλτσας που έχει δέσει με το αλεύρι.

Μόλις μαλακώσουν τα λαχανικά, προσθέτουμε τον άνηθο, το λεμόνι, συμπληρώνουμε λίγο ελαιόλαδο, συνεχίζουμε το βρασμό για 5 λεπτά και σβύνουμε το μάτι αφήνοντας την κατσαρόλα πάνω του, σκεπασμένη.

Συνοδεύουμε με ταραμοσαλάτα και μαρούλι με λεμονόλαδο.

Με παράσυρε το ρέμα!!!

Παρασύρθηκα τις προάλλες μπρος στο ράφι με τις σόγιες και αν κι έχω αποφασίσει να μη ξαναχρησιμοποιήσω προϊόντα σόγιας, γιατί προέρχονται από μεταλλαγμένη πρώτη ύλη, άπλωσα το χέρι και πήρα ένα σακουλάκι κεμπάπ σόγιας, έχοντας στο νου μου την παρακάτω συνταγή :

Γύρος σόγιας

Μουλιάζουμε σε μπόλικο νερό τα κομμάτια του κεμπάπ για δυο περίπου ώρες ή μέχρι να μαλακώσουν και να γίνουν σαν σφουγγάρια.

Στίβουμε καλά και κόβουμε τα κομμάτια σε λεπτές φέτες που μοιάζουν σαν κομματάκια γύρου.
Ψιλοκόβουμε σε ροδέλες ένα ξερό κρεμμύδι .

Πασπαλίζουμε τα κομμάτια της σόγιας με μισό κουταλάκι του τσαγιού κίμινο, λίγο μπαχάρι, πιπέρι, μια κουταλιά κόκκινο γλυκό πιπέρι και αλάτι.

Σ΄ένα μεγάλο τηγάνι ρίχνουμε ελαιόλαδο και μόλις ζεσταθεί, ρίχνουμε μέσα τη σόγια και το κρεμμύδι και ανακατεύουμε διαρκώς μέχρι να πάρουν χρώμα.

Τέλος πασπαλίζουμε με φρεσκοκομμένο μαιντανό,σβύνουμε το μάτι και γυρίζουμε καναδυό φορές να μαραθεί ο μαιντανός.

Παίρνουμε ένα ψωμάκι για σάντουιτς ή μια ψημένη πίτα, γεμίζουμε με πατάτες τηγανητές, κρεμμύδι, γύρο σόγιας, μουστάρδες και τα συναφή κατά τα γούστα, τυλίγουμε σε λαδόχαρτο, ανοίγουμε κι ένα κουτάκι μπύρα και παραμυθιαζόμαστε νομίζοντας ότι τρώμε «Γύρο» οι Βόρειοι – «Σουβλάκι» οι Νότιοι…


και η νηστεία συνεχίζεται τοιουτοτρόπως ……

Ο Τραχανάς της νηστείας!

Τραχανά ξυνό, μαγείρευε η γιαγιά μου πολύ συχνά, τα χειμωνιάτικα βράδια και προσπαθούσε να μας ταΐσει άδοξα. Ήταν ένα φαγητό που σιχαινόμασταν κι εγώ και τα ξαδέρφια μου και που την νοστιμιά του την ανακάλυψα πολλά χρόνια αργότερα. Τώρα πια, ΄αρέσει τόσο πολύ ο τραχανάς που για τις μέρες της νηστείας, φροντίζω να έχω φτιάξει και τραχανά λαχανικών, νηστίσιμο.
Πρώτα θα σας γράψω πως παρασκευάζω τον τραχανά κι έπειτα πως τον μαγειρεύω…





Παρασκευή Τραχανά λαχανικών

Κατά το Σεπτέμβρη λοιπόν που τα λαχανικά ακόμη είναι πολλά, παίρνω :

Δυο κολοκύθια
Μια μελιτζάνα
5-6 κόκκινες πιπεριές
μια μεγάλη ντομάτα
3 πράσα φρέσκα φρέσκα

Ψιλοκόβω το πράσο, ξεφλουδίζω τη μελιτζάνα και την κόβω κομμάτια, ξύνω και κόβω και το κολοκύθι, ξεφλουδίζω τη ντομάτα και την τρίβω στο ρεντέ, καθαρίζω τις πιπεριές από τους σπόρους και όλα μαζί με αλάτι και ελάχιστο νεράκι τα βράζω σε χαμηλή φωτιά μέχρι να λιώσουν, συμπληρώνοντας αν χρειάζεται ελάχιστο νερό.

Αφαιρώ τη φλούδα της κόκκινης πιπεριάς, ρίχνω ενισχυτικά και μια κουταλιά κόκκινο γλυκό πιπέρι και λιώνω στο μύλο του πουρέ.

Μόλις κρυώσει, ρίχνω αλεύρι όσο σηκώσει για μια πολύ σφιχτή ζύμη, κόβω πιτάκια, απλώνω να ξεραθούν και ακολουθώ τη διαδικασία για το στέγνωμα του τραχανά (όσο ξεραίνεται, κόβουμε όλο και μικρότερα κομματάκια, στο τέλος τρίβουμε στο κόσκινο κλπ.).

Τελειώνοντας βάζω τον τραχανά στο φούρνο στους 80 βαθμούς για 1 ώρα περίπου με μισάνοιχτη την πόρτα για να βεβαιωθώ ότι έχει στεγνώσει καλά και για να συμμαζέψω λίγο το σπίτι μου!!

Φυλάω σε γυάλινο βάζο με τούλι για καπάκι ή σε πάνινη σακούλα. (Πρέπει να αερίζεται τουλάχιστο στην αρχή)

Μαγείρεμα τραχανά λαχανικών

Υπολογίζω 2 κουταλιές της σούπας τραχανά για κάθε πιάτο που θέλω να μαγειρέψω και το αντίστοιχο νερό.

Τσιγαρίζω σε ελαιόλαδο μια σκελίδα σκόρδο κομμένη στα 4 μέχρι να βγάλει το άρωμά της και την πετάω, φέρνω 2-3 γύρες τον τραχανά στο λάδι και σβύνω με το νερό.
Βράζω σιγανά για 10 λεπτά, προσθέτω φρέσκο ή ξερό δυόσμο, βράζω για άλλα 5 λεπτά και σβύνω το μάτι.

Στο μεταξύ έχω κόψει σε κύβους μια δυο φέτες ψωμί, τις έχω ραντίσει με ελαιόλαδο και τις έχω ψήσει «γερά» στο γκρίλ!!!

Σερβίρω, πασπαλίζοντας με κόκκινο καυτερό πιπέρι και ψιλοκομμένο φρέσκο δυόσμο και με τα ψευτοκρουτόν μπάι δε σάιντ!!

Εναλλακτικός κιμάς ! !

Σαρακοστή είναι και η νηστεία τη θέλει την καλοπέρασή της και δεν ακούω τίποτε!!
Ειδικά αν την κάνεις για αποτοξίνωση κι όχι για άσκηση, φροντίζεις ώστε το τραπέζι σου να περιλαμβάνει διάφορα καλούδια που θα σε ξεγελάσουν για σαραντατόσες μέρες, ώστε χοληστερίνες, τριγλυκερίδια και τα συναφή να κρατηθούν σε χαμηλά επίπεδα
!
Μακαρόνια με κιμά σπανίως λιμπίζομαι όλο τον υπόλοιπο χρόνο! Έλα όμως που όταν νηστεύω μου κολάνε στο μυαλό και δε λένε να φύγουν! Τι κάνω το λοιπόν η μπαμπέσα? Εναλλακτικό κιμαδάκι!! Και μιας και είμαι και με την greenpeace και δε γουστάρω μεταλλαγμένες σόγιες στο τραπέζι μου, να τι σκαρφίζομαι!

Παίρνω μανιταράκια, porto bello ή μαύρα ή λευκά, το ίδιο μου κάνει, τα καθαρίζω και τα ποδαράκια τους, τα κόβω χοντρά κομμάτια και τα φέρνω ένα γύρο στο multi, όχι πολύ, ίσα ένα γύρο, να γίνουν κομματάκια σαν κιμάς.
Τσιγαρίζω κρεμμύδι και σκόρδο, ρίχνω και τα κομματάκια μανιταριού, μπαχάρι, πιπέρι, ελάχιστο γαρύφαλο και λίγη ντομάτα και βράζω για 10-15 λεπτά σε πολύ χαμηλή φωτιά.
Πριν σβύσω το μάτι ψιλοκόβω μαιντανό και πιστέψτε με …. γεύομαι.... τα καλύτερα μακαρόνια με κιμά της νηστείας!!

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!!

Η πόλη μας μέρα μα τη μέρα γίνεται πιο αδιάφορη για τους πολίτες της.

Οι συμπολίτες μας μέρα με τη μέρα γίνονται φιλοτομαριστές...

αντιγράφω ....

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

οι STREETPANTHERS είμαστε μια παρέα Σαλονικιών που αρχίσαμε να “βγαίνουμε στην παρανομία" στα τέλη του 2006, όταν η ζωή των πεζών στην πόλη είχε φτάσει στο απροχώρητο.

Αυτή η "ιστορική" πόλη, η "μητρόπολη", η "απαιτητική" συμπρωτεύουσα, χειροτερεύει από μέρα σε μέρα. Όλοι τη βλέπουν σαν το «μαγαζάκι» τους και κανείς δε σκέφτεται το υπόλοιπο ένα εκατομμύριο ανθρώπους που χρησιμοποιούν τον ίδιο χώρο, τους ίδιους δρόμους, τα ίδια πεζοδρόμια.Έτσι, αποφασίσαμε "με πόνο καρδιάς" ότι:

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια ....

Πιάνω τη Vitaπάσσα..

Το μάτι αμακιγιάριστο, μισοπρησμένο με τα βλέφαρα κολλημένα απ΄την τσίμπλα! Αυτή η γαμημένη η Άνοιξη με τις αλλεργίες! Τρίβει με λύσσα, το μάτι πονάει, πού να τρέχει τώρα να πλυθεί! Πιάνει με τα δάχτυλα την τσίμπλα και τη σπάει σε κομματάκια – επιτέλους άνοιξε το μάτι – απλώνει το χέρι και πιάνει το πακέτο, πριν την πρώτη τζούρα βήχει. Το στόμα τσαρούχι, πάλι το ξεφτιλίσανε χτες στου Αντώνη, ίσαμε πέντε Τζόνια κατέβασε.

Ο καπνός κατακλύζει τα πλεμόνια και τα καίει, κοιτάζει λοξά το τηλεγράφημα …. Τι φλασιά ήταν αυτή με το τηλεγράφημα! Άκου κει τηλεγράφημα! Χάθηκαν τα τηλέφωνα τα sms !! Πως του’ρθε? Μόνο σε κάτι κηδείες θυμόταν τους δικούς της να στέλνουν τηλεγραφήματα , άκου κει τηλεγράφημα! Γιατί? Για να της πει ότι θα μείνει άλλες δυο μέρες Κομοτηνή γιατί «κάτι» προέκυψε! Όχι «κάποια» αλλά «κάτι» προέκυψε κι έκλεισε κινητά κι ακίνητα κι άντε να τον βρεις! Τι λογική μπορεί να έχει μια τέτοια κίνηση παρά την αποφυγή της αντιπαράθεσης?

Ρουφάει με πάθος δεύτερη τζούρα και τινάζει τη στάχτη. Το βεληνεκές της αδυνατεί να καλύψει την απόσταση ίσαμε το τασάκι και πέφτει στο βρώμικο χαλί. Τη λιώνει με το γυμνό πόδι και πιάνει στο χέρι το τηλεγράφημα. Το φέρνει κοντά στα μυωπικά της τσιμπλιασμένα μάτια και καρφώνεται. Ένα χαμόγελο αρχίζει ν΄ανατέλλει στα χείλια της. Μ΄αργές κινήσεις πιάνει το τσακμάκι κι ανάβει το μισολιωμένο κεράκι που διακοσμεί το κομοδίνο. Η φλόγα πετιέται ανυπόμονη, το χαμόγελο πλαταίνει, πλησιάζει τη γωνιά του χαρτιού στη φλόγα κι εκείνη την αρπάζει κι αρχίζει να τη σαρώνει… «Τέλειωσες φίλε μου…!» ψιθυρίζει κι αφήνει το καρβουνιασμένο χαρτί να πέσει στο βρώμικο χαλί, δίπλα στο γυμνό της πόδι ….

και ξανασουτάρω....
Εμπρός λοιπόν Μπιχάπι - Ολαστακάρβουνα – Ματζίκα …..

Γαβάθα – εαρινό – καβαλάρης – ωδείο - ξαγγίστρωμα

ΣΩΤΗΡΗΣ ΑΔΑΛΑΚΗΣ

Μ΄ένα πλατύ χαμόγελο κι ενα ροζέ πουκάμισο, μας κάθισε στο τετράγωνο τραπέζι με το κατάλευκο, καλοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο και στο δευτερόλεπτο έφτασαν τα «χωρίς» και τα «με γλυκάνισσο» κι άρχισε ο χορός της γεύσης. Περισσή φροντίδα για τον καθένα χωριστά, γελάκια και πειράγματα κι αμέσως τον νιώσαμε «δικό μας» και το χώρο και τον κύριο Σωτήρη.

Δεν ήταν απλός χορός της γεύσης τούτος, ήταν οριεντάλ, τα πιάτα πήγαιναν κι έρχονταν κι η απόλαυση απλώνονταν στο σώμα και στο πρόσωπο. Οι εκπλήξεις η μια μετά την άλλη!

Ε ρε τι γίνεται σαν πατάς με το ‘να πόδι στο Διδυμότειχο και με τ΄άλλο στην Κρήτη! Αγκαλιάζεις όλη την Ελλάδα κι από τούτο τ΄αγκάλιασμα γιομίζουν τα τηγάνια κι οι χύτρες σου γλύκα, μελώνουν τα πράσα, το σπανάκι διώχνει την αψάδα του, τ΄αλεύρι παντρεύεται το καλαμάρι και τα λεμόνια ντύνονται τα τούλια τους και κάνουνε τις νύφες! Και τότε σπάει η ακαμψία και το κολλάρισμα και γίνονται όλα μπαλετικά γιατί ο chef ξέρει κι είναι σίγουρος κι ο χώρος ζεσταίνεται και δε θέλει στολίδια πλουμιστά και must!

Σωτήρης Αδαλάκης! Τι άλλο μας κρύβεις άραγε Σαλονίκη???

PENNY LANE

Ήταν στην Προξένου Κορομηλά.
Το’χαν ο Ρούλης κι ο Ισάμ.
Στη μπάρα του ήπια τις πρώτες μου βότκες.

Σάββα λέγανε το μπάρμαν και μ΄είχε μάθει, είχε πάντα στο ψυγείο κρυμμένη μια Stolichnaya για μένα. Μόλις μ΄έβλεπε, έβγαζε ένα σφηνάκι και το γέμιζε απ΄το παγωμένο υγρόν πύρ. Τα σφηνάκια στην πορεία γίνονταν δυο και τρία, σπανιότερα σε μεγάλους νταλγκάδες, ξέφευγαν απ΄αυτά τα νούμερα…

1983, 1984, λίγο πριν η ζωή μου κάτσει τα μεγαλύτερα χαστούκια της απανωτά, σκαρφάνωνα στα σκαπμώ του PennyLane κι από κει πάνω πέταγα ευτυχισμένη, δίπλα στο μεγάλο έρωτα της νιότης μου, από κει πάνω με γεύση παγωμένης βότκας στο στόμα του ‘δινα την καρδιά μου, τον άκουγα και τον λάτρευα, τον άγγιζα και ζούσα. Και γύρω η γλύκα του PennyLane, η ζεστασιά του ξύλου, το χαλαρό φως, οι αγαπημένοι ήχοι κι οι μυρωδιές του αλκοόλ.

Κάποιος τα είδε όλα αυτά κι είπε... «Φτάνει τόσο!» κι άρχισε να με κουτρουβαλάει και να με σφαλιαρίζει και μαζί μ΄εμένα να τα παίρνει μπάλα όλα. Αρρώστιες, θάνατοι απανωτοί αγαπημένων, ίσαμε το καλοκαίρι του ’84 ήρθε κι ο χωρισμός απ΄το μεγάλο έρωτα. Έπεσα σε μαράζι, κλείστηκα μέσα μου, πήγα στο Λιτόχωρο, ερημίτισσα στο εξοχικό μας. Έκλεισα τα πατζούρια, κοίταγα τους μαύρους τοίχους κι έκλαιγα. Τα βράδια έβγαινα έξω κοίταγα τον Όλυμπο κι έκλαιγα.

Δυο μήνες έκλαιγα κι έπειτα πήρα χαρτί και μολύβι κι άρχισα να γράφω, να γράφω, να γράφω…. Μόνη μου συντροφιά οι γονείς μου τα Σαββατοκύριακα. Κείνο το καλοκαίρι γίναμε φίλοι με τον πατέρα μου, μου τράβηξε το βλέμμα απ΄τον Όλυμπο, μου’δωσε μαντίλι για τα δάκρυα κι έστησε μια σκακιέρα ανάμεσά μας. Παίξαμε αμέτρητες ώρες σκάκι, μου μίλησε με τον Καβάφη και τον Έλιοτ, με την Πρέβεζα και τον Καρυωτάκη, κλείναμε τις βραδιές με Σεφέρη για όνειρα γλυκά.

Κείνο το καλοκαίρι, μετά το γλέντι για τα γενέθλιά του στις 8 του Αυγούστου, μας αγκάλιασε και μας είπε πως δε θα ξαναγιορτάσει γενέθλια… Τ΄άκουσε αυτός με τις σφαλιάρες, «ωραία!» σκέφτηκε, μ΄άρπαξε κι άρχισε να με χτυπάει σαν το χταπόδι και 4 Οκτώβρη μου πήρε και τον πατέρα.

Περάσανε εικοσιτόσα χρόνια και κοίτα που μου είπανε ότι στο Εμπορικό κέντρο Χαριλάου έχει ένα μπαράκι που το λένε Penny Lane κι εγώ θυμήθηκα σφαλιάρες κι αγάπες που πήγαν στον παράδεισο …. αν δεν πήγαν στην κόλαση …

Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ …

Γιομάτη ομορφιές γύρισα χτες βράδυ απ΄ το οδοιπορικό στον Έβρο!

Αλεξανδρούπολη, Δάσος Δαδιάς, Δέλτα.

Εντυπωσιασμένη απ΄το μέγεθος του «μαυρόγυπα» κι απ΄τη σοφία της φύσης που χρησιμοποιεί τους γύπες σαν εξυγιαντές των δασών.
Τα παρεξηγημένα κι άσκημα πουλιά τρέφονται μόνο με σάρκες νεκρών ζώων . Δε σκοτώνουν ποτέ, απλά παρατηρούν και καθαρίζουν το δάσος απ΄τα νεκρά ζώα.
Ήμασταν πολύ τυχεροί κι απ΄το παρατηρητήριο ξεχωρίσαμε πολλούς γύπες, όρνια και δυο φιδαετούς να ξεκινούν το χορό του ζευγαρώματος. Τι περήφανο πουλί, τι αέρινο και λεβέντικο…



Στο Δέλτα τα πουλιά λίγα, δεν κατέβηκαν απ΄το Βορρά λόγω καλού καιρού, μας αποζημίωσε όμως το ροζ των φλαμίνγκος, ο μεγάλος πληθυσμός χουλιαρομύτας που ανταμώσαμε και το βαθύ κόκκινο της αρμυρήθρας που κατέλαβε μεγάλες εκτάσεις λόγω έλλειψης νερού.

Στην Αλεξανδρούπολη, θαυμάσαμε τη δουλειά που έχει κάνει η κυρία Αγγελική Γιαννακίδου στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης, ένα έργο εξ’ολοκλήρου αυτοχρηματοδοτούμενο που λειτουργεί με τη νομική μορφή Αστικής Εταιρείας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Υπάρχουν τελικά Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα! Έφυγα γεμάτη εικόνες απ’ τη ζωή στη Θράκη και μ΄ένα υπέροχο ζευγάρι σκουλαρίκια απ΄το πωλητήριο που λειτουργεί στο χώρο με ΥΠΕΡΟΧΑ χειροποίητα αντικείμενα.


Κι όταν το στομάχι διαμαρτυρήθηκε ήπιαμε το τσιπουράκι μας στου ΣΑΡΙΚΑ το ουζερί, στην Αλεξανδρούπολη, πίσω απ΄τη λέσχη των αξιωματικών, με περίφημο μεζέ κουτσομουρίτσα, καλαμάρι και γαλέο εντέχνως τηγανισμένα και κάτι σουπιές με σπανάκι που θα θυμάμαι για πολύ!

Την Κυριακή το γεύμα ήταν πιο επίσημο, στον ΠΛΑΤΑΝΟ στο λιμανάκι της Μάκρης, όπου χτυπήσαμε αστακομακαρονάδα που είναι το καλύτερό του.


Αργά το απόγευμα της Κυριακής αφήσαμε πίσω μας τη Θράκη, με τρόπαιο από ένα κιλό καβουρμά ο καθείς, απ’ το κρεοπωλείο της Πόπης στις Φέρες που μας έκανε την τιμή κι άνοιξε το μαγαζί της για μας και μόνο, Κυριακάτικα και γι’ αυτό πολύ την ευχαριστούμε!

Υ.Γ. Όχι, δεν είχαν συνέδριο οι κορμοράνοι, μια απλή, συνηθισμένη, μη προγραμματισμένη συνάντηση με μερικούς είχα .....

ΧΡΗΣΤΟΣ

μη με παρεξηγείτε.... δουλεύω το γιό μου!!!!!!

Όταν ήταν τόσος .....

δε φανταζόμουν οτι κάποτε θα γινόταν έτσι ...........

και θαθελε να οδηγήσει κι αμάξι!!!!!!!!!!!!!!

No EuroVision Χρήστο!

Τι να πω ρε Χρήστο!

Την σήμερον ημέρα, στην Ελλάδα,

αν δεν είσαι πιτσιρικάς με χαμηλοκάβαλο,

δεν έχεις τύχη...


Εγώ μαζί σου είμαι !!!!!!!!!!